Δώσαμε…!

Τώρα ξέρω ότι θα δυσσαρεστήσω αρκετούς, όμως ο Simmons είναι ένας συγγραφέας που αντιπαθώ. Για μένα ο Dan Simmons δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν Dan Brown – τύπου παίρνω κάτι που συνέβη στ’ αλήθεια (ή έναν μύθο) και με το θράσος του συγγραφέα γράφω ό,τι θέλω γι αυτό.

Προσωπικά δε με ενοχλεί. Αν και θεωρώ ότι κάθε αναγνώστης πρέπει να ψάχνει την αλήθεια πίσω από το βιβλίο “based on a true story” ή “inspired by true events” και να μη θεωρεί ότι αυτό που κατασκεύασε ο συγγραφέας είναι η πραγματικότητα, ας το αφήσουμε για σήμερα αυτό κι ας πάμε στην ουσία.

Με τον Simmons βασικά  έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ποτέ δε θα αποζημιωθώ κι αυτό γιατί πέρα από την ικανότητά του να στήνει σκηνές, αυτά που γράφει τελικά δεν έχουν ουσία και λόγο ύπαρξης, δεν επιβεβαιώνουν ποτέ τους χαρακτήρες του (άσε που τους εξαφανίζει κατά τις κάβλες του επειδή έτσι του τη βάρεσε ξερωγώ και μένεις να αναρωτιέσαι) και δεν απαντούν ποτέ στις ερωτήσεις -που ο ίδιος μέσα από την ιστορία που θέλει να πει –δημιουργεί στον αναγνώστη.

Όλα τα παραπάνω τα αναφέρω γιατί η σειρά The Terror ακολουθεί πιστά το βιβλίο (που δεν έχω διαβάσει παρά πλαγιοδιαγωνίως κι έφριξα με τις 1500 αναφορές συμπτωμάτων του σκορβούτου, βρούτε και το παράτησα) κι έχοντας προηγούμενη εμπειρία από τον Simmons, η πίστη στο βιβλίο κατέστρεψε μια πολλά υποσχόμενη σειρά με εξαιρετικό καστ και εντυπωσιακό σκηνικό.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που συνηθίζω να λέω ότι καλά κάνουν οι σεναριογράφοι και κρατούν από τα βιβλία όσα θέλουν και δημιουργούν πάνω σε αυτά κάτι καινούργιο – ουσιαστικά μια διασκευή – γιατί από τη μία η πιστή απόδοση δεν είναι εφικτή εκ των πραγμάτων και απογοητεύονται αναγνώστες και θεατές, από την άλλη με κάποια βιβλία πρέπει να αλλάξεις πράγματα αλλιώς η σειρά (ή η ταινία) που θα φτιάξεις θα είναι μάπα.

Και κακώς κάνουν οι αναγνώστες/θεατές που συγκρίνουν βιβλία με τις σειρές ή τις ταινίες.

Αλλά εδώ έχουμε το λάθος του “sticking by the book” και έτσι αυτή η σειρά που θα μπορούσε να τα σπάσει, ήταν μάλλον συμπαθητική, με μια ποικιλία μεταξύ του κάτω του μετρίου και του βαθιά συγκινητικού ανά στιγμές, με δόσεις γελοιότητας.

Και αργό. Θα ήταν δέκα φορές ανώτερη αν είχε ακολουθήσει την πραγματική ιστορία κι ας μην υπήρχε κανένα «τέρας» – για το οποίο δε μαθαίνουμε απολύτως τίποτα έτσι κι αλλιώς. Πολύ πιθανόν οι πρωταγωιστές να ήταν και συμπαθητικότεροι.

(Παρακάτω θα ρωτήσω διάφορα που αν νομίζετε ότι μπορεί να σας τη σπάσουν ως ημί-σπόιλερ, ε μην τα διαβάζετε, αλλά το στοιχείο της έκπληξης δε μας αφορά σ’ αυτή τη σειρά.)

Τι ήταν τελικά ο Τρόμος;

Θρίλερ;

Τρόμου;

Φαντασίας;

Επιβίωσης;

Δράμα;

Γιατί δε μαθαίνουμε ποτέ ποιος ή τι ήταν τελικά το Τούνμπακ; Και γιατί η Κυρά της Σιωπής «το έχασε» κι εξορίστηκε, εφ όσον ο σκοπός όλου του έργου ήταν να το σκοτώσουν; (τι, δεν ήταν;) Γιατί αν έπρεπε να το προσέχει δεν έκανε ποτέ τίποτα όλο το διάστημα που βρισκόταν στο πλοίο;

Γιατί ο Φράνσις μας παρουσιάζεται σαν ένας βλάκας αλκοολικός κι αποτυχημένος γκόμενος και ξαφνικά καταλήγει να είναι σπουδαίος ηγέτης και καταπληκτικός άνθρωπος; Τέτοια μεταμόρφωση από το ταξίδι; Οκ, το δέχομαι. Απόδειξέ το όμως. Αλλιώς πώς να το πιστέψω;

Γιατί ο Τζον Φράνκλιν δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη, ούτε η τρίτη επιλογή για το ταξίδι; Δεν παίρνουμε απάντηση ποτέ. Μόλις ο Σίμονς τον βαρέθηκε, τον τάισε στο Τούνμπακ.

Γιατί οι πρωταγωνιστές μοιράζονται προσωπικές ιστορίες όταν δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα γι αυτούς; Χεστήκαμε δηλαδή εφ’ όσον μας τους κρατάς σε τέτοια απόσταση.

Ποιος ήταν τελικά ο κύριος Χίκι; Και γιατί τέτοιος νταλκάς να γίνει βεζύρης στη θέση του βεζύρη και μάλιστα εκεί, σε κείνο το ταξίδι και υπό αυτές τις συνθήκες, όταν αυτό που ήθελε εξ αρχής ήταν να εξαφανιστεί (και γιατί; και από ποιον;;) Εκδικητική μανία; Πες μας κάτι ρε Σίμονς. Δεν δικαιολογούνται οι συμπεριφορές και οι πράξεις των ηρώων σου γαμώτο.

Και επιτέλους: Τι σκατά θέλει να πει ο ποιητής; Ποιο ήταν το νόημα όλων αυτών των επεισοδίων;

Η απομόνωση; Η ωρίμανση; Η μοναξιά; Ο τρόμος που δεν υπήρχε; Ο μύθος; Ο νεκρός πατέρας; Η θυσία; Το σκορβούτο που ήταν υδράργυρος; Οι ίδιοι οι εσκιμώοι; Τι διάολο από όλα αυτά που καταπιάστηκες ήθελες να μας διδάξεις;

Απάντηση: Μάλλον τίποτα. Γιατί έτσι γράφει ο Simmons. Επειδή δεν έχει έμπνευση να δημιούργήσει κάτι δικό του βρίσκει κάτι το υπαρκτό και πάνω εκεί θέλει να τα πει όλα. Να γίνει και ιστορικός, να γίνει και γιατρός, να γίνει και ψυχολόγος, να γίνει και σπλάτερ, να γίνει και τρομακτικός, να γίνει και πάπαι δε σέιλορ μαν, να γίνει και φιλόσοφος.

Ε δε γίνονται όλα μαζί κύριε Simmons!

Άσε που μας τα ‘παν κι άλλοι πριν από σένα.

*Παρόλα αυτά, δεν είναι κακή για να τη δείτε. Το καστ δε φταίει αν ο συγγραφέας είναι μαλάκας χρειάζεται καινούργιο εκδότη. Αφήστε που στα ενδιάμεσα πετάει κάτι μουσικούλες που αν κλείσεις τα μάτια φέρνουν και λίγο Stranger Things Κάρπεντερ.

Για το τρέιλερ, ΕΔΩ!

Κατερίνα Χαρίση