Είμαι ήδη στην τρίτη σεζόν του πολυσυζητημένου Homeland και παρόλο που οπωσδήποτε θα το πάω μέχρι τέλους και είναι μια από τις καλές σειρές που έχω δει, δεν μπορώ να το βάλω δίπλα στο 24 και τον μοναδικό Τζακ Μπάουερ. Το ξεκαθαρίζω και βρίστε με όσο θέλετε.
Σίγουρα μιλάμε για αμερικανοποίηση των πάντων και εδώ, όπως και στο 24, όπως και στο Last Ship – δυο σειρές που θεωρώ κορυφαίες (κι υπάρχουν κάποιες από τις πολύ καλές που ακόμα δεν έχω δει, έτσι;), καθαρά με τηλεοπτικά κριτήρια και τίποτα άλλο – οπότε ας μην αναλύσουμε το πώς, πάντα, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το κέντρο του κόσμου που θεωρείται η Αμερική. Ας το αφήσουμε αυτό, αν και πρέπει να υπενθυμίσουμε πως η σειρά ξεκίνησε ως Ισραηλινή παραγωγή και με τίτλο Prisoners of War, και πολύ απλά λόγω της επιτυχίας της διασκευάστηκε και προσαρμόστηκε στα αμερικανικά standards – με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό.
Κλαιρ Ντέινς: Εγώ θυμάμαι ένα τροφαντό κοριτσάκι στο ρόλο της Ιουλιέτας μαζί με τον Ντι Κάπριο, μια ταινία που είχα δει κανά δυο φορές στα νιάτα μου και μου άρεσε πολύ. Σε ποιο δεκαεξάχρονο δεν αρέσει το πολύ δράμα του καταδικασμένου έρωτα; Αν και θυμάμαι περισσότερο τη μουσική της συγκεκριμένης ταινίας παρά την ίδια την ταινία, θυμάμαι επίσης ότι η Ντέινς ήταν ένα πρόσωπο πολύ ιδιαίτερο και μια ηθοποιός που είχε πολλά να πει.
Στο Homeland, ξεκινώντας και χωρίς να παρατηρήσω ονόματα στους τίτλους, τρόμαξα να τη γνωρίσω. Μεγάλωσε ρε παιδιά.! Πάντα με εκπλήσσουν οι σταρ που αλλάζουν με το χρόνο και είναι κουλό το ξέρω, ο χρόνος περνάει για όλους μας, αλλά πολλές φορές ειδικά στο χώρο του θεάματος, κολλάμε με πρόσωπα που έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μας κάπως κι όταν το κάπως γίνεται κάπως αλλιώς είναι …παράξενο.
Λοιπόν, ολόκληρη η σειρά είναι η Κλαιρ Ντέινς. Αν δεν υπήρχε, μάλλον θα την παρατούσα. Μάλλον θα την έβλεπα και ταυτόχρονα θα ψαχνόμουν για κάτι άλλο και μόλις έβρισκα το άλλο θα την παρατούσα. Μάλλον. Ναι, έχει ενδιαφέρον, ναι, έχει σασπένς, ναι, έχει δράση, και ναι, έχει και πολλές αμερικανιές που τις παραβλέπω γιατί τις έχω συνηθίσει και παρόλο που κάποιες με έχουν ψιλοενοχλήσει, εξακολουθώ να τις παραβλέπω ακριβώς γιατί τις έχω συνηθίσει και αδιαφορώ.
Όμως κάνει και την κοιλίτσα του και σχεδόν σε κάθε επεισόδιο υπάρχουν σκηνές σε slow motion λες και πρέπει το στόρι να μοιραστεί στις υπολογισμένες σεζόν και στο συγκεκριμένο χρόνο που αναλογεί για το κάθε επεισόδιο και κάπως πρέπει να γεμίσει αυτός ο χώρος. Σε στιγμές αυτό γίνεται πολύ αισθητό και αναγκάζομαι να το συγκρίνω με διάφορα άλλα του είδους που κυριολεκτικά δε σε αφήνουν να πάρεις ανάσα και μισώ τις συγκρίσεις.
(Σας έχω πει ότι ποτέ δεν είδα τα τρία τελευταία επεισόδια της τελευταίας σεζόν του 24, μόνο και μόνο γιατί …αρνούμαι να πιστέψω/δεχτώ ότι τελείωσε; Και όχι, Τζακ Μπάουερ χωρίς Σάδερλαντ δεν υπάρχει.)
Η Ντέινς είναι ε-ξαι-ρε-τι-κή. Από τότε επί Ιουλιέτας τη θαύμασα με την απίστευτη εκφραστικότητά της και στο Homeland αυτό είναι ακόμα πιο έντονο. Θα μπορούσε να γυρίσει ολόκληρο σήριαλ χωρίς να μιλάει καθόλου και θα τα έλεγε όλα με τις εκφράσεις του προσώπου της. Αυτό.
Still, γενικότερα θα το προτιμούσα λιγάκι πιο γρήγορο, με λιγότερη επανάληψη στην καψούρα και τις awkward στιγμές των Μπρόντι και Κέρι, μερικές φορές μου δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να χώσει το λαβ στόρι με το ζόρι στη σειρά δράσης και κάπου το χάνει (ξέρω, έχω να φάω μπινελίκι μπόλικο 😀 ) Και δεν μπορώ να πω ότι ταυτίστηκα με το οικογενειακό δράμα και είναι όντως δράμα. Αν σκεφτείτε κι επαναλάβετε μέσα σας το ότι ένας στρατιώτης επιστρέφει σπίτι του μετά τα όσα έζησε σε έναν πόλεμο – και στη συγκεκριμένη περίπτωση μετά από 8 χρόνια (πού να προσθέσουμε και τα βασανιστήρια και τα μύρια όσα πέρασε ο καλός μας Νίκολας), σε μια οικογένεια που το έχει πάρει απόφαση πως ο σύντροφος, πατέρας, φίλος, αδερφός είναι νεκρός κι έχουν βρει κάπως το ρυθμό τους χωρίς εκείνον, τα παιδιά έχουν μεγαλώσει με την ιδέα του πατέρα κι όχι με τον ίδιο, η σύζυγος έχει αποφασίσει πια πως είναι χήρα και προσπαθεί κι αυτή να ζήσει, και, και, και, και, παιδιά, μιλάμε για τρομερή κατάσταση.
Αλλά δεν με αφήνει να το νιώσω. Κι εδώ είναι φάουλ.
Αλλά παρόλα αυτά με κρατάει και συνεχίζω, οπότε αυτό μόνο του και αν σκεφτεί κανείς το πόσο λίγη υπομονή έχω, το λες κι επιτυχία. Για να δούμε τι μας περιμένει παρακάτω.! Κι ετοιμάστε προτάσεις για επόμενη σειρά.
*BTW, σκεπάστηκα με την κουβέρτα από ντροπή όταν όλοι άκουγαν το ζεύγος της Αγίας Παρασκευής στο μοτέλ να «πηδιούνται σα να μην υπάρχει αύριο» – όπως είπε ο Κουίν. Θεϊκή σκηνή.
*Για να μην πάνε και υπόλοιποι πρωταγωνιστές στον πάτο, σε γενικές γραμμές και μπροστά στην Ντέινς είναι κομπάρσοι. Μ’ αρέσει ο Σαούλ (ή Σολ τελικά; Αποφασίστε υποτιτλιστές) και μ’ αρέσει η κόρη. Η σύζυγος ένα αγγούρι Καλαβρύτων και μισό. Για τον Μπρόντι δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Τη μια μου τη δίνει, την άλλη τον λυπάμαι. Τον λες καλό. Μ’ αρέσει κι ο Κουίν γιατί είναι ξήγας. Τουλάχιστον so far.
Ρισπέκτ στους υποτιτλιστές που φροντίζουν να επεξηγούν τις ορολογίες όπου χρειάζεται.
Για το trailer της πρώτης σεζόν, ΕΔΩ!
Ovi Keyboard movies 